Belg Kayin Luys gehuldigd als SWPA Student Fotograaf van het Jaar 2024

Op 31 december 2024 vier ik mijn 10-jarig jubileum als trotse gebruiker van de Sony Alpha systeemcamera’s. Elk jaar volg ik met bewondering de Sony World Photography Awards, een van de meest prestigieuze fotowedstrijden ter wereld, georganiseerd door de World Photography Organisation (WPO).

Dit evenement, met zijn brede scala aan categorieën, biedt een podium aan fotografen van elk niveau. In 2015 werden al bijna 175.000 inzendingen uit meer dan 171 landen geteld, en dit jaar is dat gegroeid naar 395.000 inzendingen uit 212 landen. Deze indrukwekkende cijfers onderstrepen het aanzien en de reputatie van deze wedstrijd. Het winnen van een titel als “Student Photographer of the Year (2024)” is dan ook een enorme eer.

Kayin Luys wint “Student Photograher of the Year 2024”.

Dit jaar viel deze eer te beurt aan Kayin Luys, een getalenteerde 25-jarige student aan LUCA School of Arts in Brussel. Na zijn Bachelor in Journalistiek en Fotografie aan de Erasmus School werkt hij nu aan zijn Master in Fotografie. Kayin, oorspronkelijk uit Limburg en nu woonachtig in Brussel, was compleet verrast door zijn overwinning toen hij het verlossende telefoontje kreeg.

Het moment van besef kwam pas echt toen hij in Londen op het podium stond tijdens de uitreiking. Kayin stuurde zijn inzending een half uur voor de deadline in, terwijl hij op de hond van vrienden paste en plots dacht: “Waarom ook niet?”

Sony schenkt LUCA voor 30.000 euro aan Sony Imaging apparatuur.

Ter ere van zijn prestatie werd hij op 30 oktober op zijn school gehuldigd, samen met een tentoonstelling van zijn werk. LUCA werd daarbij door Sony beloond met hoogwaardige Sony Imaging-apparatuur: een schenking van maar liefst 30.000 euro aan camera’s en objectieven, waaronder de indrukwekkende Sony A7RV, en een arsenaal aan top objectieven zoals de 50mm f/1.2 GM, 35mm f/1.4 GM, en de 85mm f/1.4 GM.

Kayin zelf had voorafgaand aan de prijsuitreiking al een A7CR ontvangen, een compacte hoge resolutie camera, samen met de veelzijdige Sony 24-105mm f/4 G-lens. Deze combinatie gebruikt hij tegenwoordig voor short films. 

Don’t trust pretty girls

Nieuwsgierig naar zijn werk, besloot ik voor ons gesprek zijn foto’s te bekijken om zijn stijl en talent beter te begrijpen. Wat me meteen opviel, was dat zijn beelden niet de perfect gepolijste, ruisvrije digitale foto’s zijn die we tegenwoordig zo vaak zien. Integendeel, Kayins werk toont misschien wel het leven zonder opsmuk, eerlijk en rauw. Dat past perfect bij zijn serie “Don’t Trust Pretty Girls,” die volgens mij door de jury werd gewaardeerd om juist deze authentieke stijl.

De beelden van zijn Georgische schoonfamilie lijken misschien spontane momentopnamen, maar niets is minder waar. Kayin vertelde me dat alle foto’s zorgvuldig in scène zijn gezet, geïnspireerd door verhalen en herinneringen die de familie hem toevertrouwde.

De analoge uitstraling van zijn werk bracht me meteen terug naar de foto’s die mijn vader eind jaren ’70 en begin jaren ’80 maakte met zijn Rolleiflex: familieportretten in Polen, in een tijd dat de Berlijnse Muur nog stond en de geur van steenkool de stad in de winter vulde.

Op zijn Instagram ontdekte ik dat de foto van zijn schoon-grootvader, met een analoge camera en een witte flitsparaplu, analoog was vastgelegd. Mijn vermoeden over zijn voorkeur om te fotograferen met film bleek dus juist. Het is bewonderenswaardig om te zien hoe een jonge fotograaf teruggrijpt naar de oorsprong van de fotografie. In een tijdperk waarin digitale beelden eindeloos kunnen worden geschoten en bewerkt, kiest hij bewust voor de beperkingen en de unieke charme van een filmrolletje met slechts 10 opnamen. Deze keuze dwingt hem zorgvuldig na te denken over elke compositie en het moment doelgericht te benaderen, precies zoals fotografen dat in de begintijd deden.

Zijn foto’s zijn mooi belicht en worden door hemzelf afgedrukt in een van de doka’s op zijn school, een plek waar hij graag werkt en veel tijd doorbrengt. Als blijk van waardering ontving hij van de directeur van de school een werkplaats voucher ter waarde van 750 euro, een mooi cadeau. De afdrukmaterialen voor studenten zijn namelijk niet gratis.

Op het eerste gezicht lijken de foto’s misschien genomen te zijn in Georgië, maar niets is minder waar. Kayin fotografeerde zijn schoonfamilie in België, met zorgvuldig gekozen settings die de ruwe en authentieke sfeer van zijn serie versterken.

De titel van het project, “Don’t Trust Pretty Girls,” is ontleend aan een oude tatoeage op de arm van zijn schoon-grootvader. Die tatoeage, gezet door een jeugdvriend, was destijds een symbolische en zelfs een waarschuwing voor de jeugdige grootvader, maar vormt nu een speelse knipoog in de context van het project. Kayin gebruikt de woorden ook om met een glimlach te verwijzen naar zijn vriendin, de “pretty girl” in het verhaal, over wie hij grapt dat ze “niet te vertrouwen” is.

Een van de beelden die mij het meest raakte, was een grote afdruk van een zelfportret met een vrouw die een pistool vasthoudt – een krachtig en filmisch beeld dat direct de aandacht trekt. Kiki van Bergen, Customer Marketing & PR Specialist bij Sony Electronics Benelux, merkte op dat de foto zo uit een Netflix-serie had kunnen komen. Ik kon het niet meer met haar eens zijn; kwalitatief afgedrukt op groot formaat, was dit portret absoluut de blikvanger van de expositie.

Hoewel Kayin de specifieke familieverhalen niet deelt, prikkelt hij de verbeelding van de kijker met mysterieuze scènes. Zo toont een van de foto’s zijn schoon-grootvader met bokshandschoenen – een suggestief beeld dat eindeloze interpretaties openlaat.

Een ander beeld toont de benen van een familielid die de trap van een privévliegtuig beklimt, alsof ze op het punt staat een nieuwe wereld in te stappen. Voor deze opname ging Kayin ver: hij zocht zorgvuldig naar een geschikte locatie en vond zelfs een piloot bereid om aan het project mee te werken. Deze toewijding laat zijn onuitputtelijke inzet en het oog voor detail zien waarmee hij fictie en realiteit naadloos samenbrengt.

Zijn liefde voor analoge fotografie

Kayin vertelde me dat hij een diepe passie heeft voor analoge fotografie en voor deze serie zijn geliefde Mamiya RZ67 gebruikte, een 6×7 middenformaatcamera die bekend staat om zijn indrukwekkende beeldkwaliteit waarmee grote gedetailleerde afdrukken mogelijk zijn.

Tegenwoordig fotografeert hij vooral op Kodak Ektar 100-film, vanwege de levendige, “poppende” kleuren. Kenmerkend is de zachte korrel die het beeld een subtiele charme geven.

Hoewel hij analoog werkt, voegt hij bijna steeds een digitaal element toe door gebruik te maken van off-camera flitslicht en een paraplu om het natuurlijke licht te balanceren met kunstlicht. Met behulp van een moderne lichtmeter zorgt hij ervoor dat de belichting in elk beeld precies goed is, wat resulteert in beelden die zowel levendig als tijdloos aanvoelen.

Zijn verdere plannen

Na het behalen van zijn master wil Kayin Luys zijn passie voor de beeldende kunst in de fotografie verder ontwikkelen. Hij droomt ervan zijn huidige en toekomstige werk in exposities te tonen en zijn unieke visie te delen met een breder publiek. Hij voelt nu pas dat hij zijn ware passie heeft ontdekt.

Ik ben enorm benieuwd welke verhalen en beelden hij nog zal creëren in de toekomst. Nogmaals gefeliciteerd Kayin, veel succes, en hartelijk dank voor dit inspirerende gesprek.

Opmerking: In lijn met Kayins stijl bewerkte ik de digitale reportage foto’s (sommigen in 6×7 formaat) in DXO Filmpack met een filmemulatie van de Kodak Ektar 100. Het karakter van analoge film blijft echter ongeëvenaard.