Nadat Polaroid stopte met de productie van instantfilm, nam Impossible de oude fabriek in het Nederlandse Enschede over (wij gingen er vorig jaar op bezoek). Het bedrijf moest de productieprocessen en chemische formules voor de film zelf opnieuw uitvinden, en dat ging met vallen en opstaan. De eerste kleuren- en zwart-witproducten die Impossible op de markt bracht, deden het woord ‘instantfilm’ geen eer aan: het duurde tot een halfuur voor een foto ontwikkeld was, en je moest de nog niet gefixeerde afdruk afdekken tegen fel licht. De nieuwe 2.0 zwart-witfilm maakt daar komaf mee.

De film is verkrijgbaar voor Polaroid 600-type-camera’s (met zwarte of witte rand) en voor SX-70-camera’s (alleen met witte rand). De film meet 8,8 x 10,7 cm met een beeldgrootte van 7,9 x 7,9 cm, en wordt verkocht in pakken van acht. De cassette bevat meteen ook de batterijtjes die stroom leveren aan de Polaroidcamera en flitser. Ik probeerde de film uit met een Polaroid Impulse Portrait uit de late jaren 80 die al heel lang in een kast had liggen te verstoffen.

Wanneer je de cassette plaatst, schuift het zwarte afdekvel netjes uit de camera en kan de pret beginnen. Een Impulse Portrait werkt zo goed als automatisch; de plastic lens heeft een vast diafragma van f/9, en gebruikt bij elke opname de ingebouwde flitser. Het enige wat je kan instellen is de focusafstand (van 0,6 tot 1,2 meter, of van 1,2 meter tot oneindig) en een eenvoudige vorm van belichtingscompensatie.

Ondanks de naam ‘black and white’ is de film niet echt zwart-wit; hij heeft een sepiatint.

Retro

Zodra je afdrukt, schuift de Impossible-film uit de camera. Het fotovlak is dan vreemd genoeg volledig blauw. Na een twintigtal seconden worden de contouren van de afbeelding geleidelijk zichtbaar. Het duurt ongeveer vijf minuten voor de foto helemaal ontwikkeld is. Ondanks de naam ‘black and white’ is de film niet echt zwart-wit; hij heeft een sepiatint.

Mijn eerste opnames mislukten omdat ik binnenshuis geen rekening had gehouden met de beperkte flitskracht van de Impulse Portrait. Als het onderwerp dicht genoeg was, of als er buiten voldoende zonlicht was, werden de foto’s wel voldoende belicht.

Tegenwoordig zijn er tal van Lightroom-presets en smartphone-apps waarmee je foto’s een retrotintje van onvolmaaktheid kan geven. Met de Impossible B&W 2.0 Film heb je die niet meer nodig. De emulsie lijkt niet perfect over de film verdeeld te zijn, zodat er lichtere en donkerder vlekken op de foto’s liggen. Randvervaging toepassen is niet nodig, want het lensje van de Impulse Portrait doet dat voor je. Maar vreemd genoeg: iedere geportretteerde aan wie ik zo’n onvolmaakte foto meegeef, is er oprecht blij mee. Het gevoel een unieke opname in handen te houden die je tot stand hebt zien komen door de inwerking van licht op een mysterieuze chemische substantie, blijkt voor de Instagramgeneratie meer waard dan scherpte en technische perfectie. Of dat gevoel de prijs van 2,5 euro per foto rechtvaardigt, moet ieder voor zich uitmaken.

Een minpunt: als je acht foto’s gemaakt hebt, moet je de cassette vervangen. Die is niet recycleerbaar. Ergens weggemoffeld in de FAQ’s op de website staat dat je de batterijen het best verwijdert en apart inlevert bij een inzamelpunt, maar ik vermoed dat de meeste gebruikers gewoon de hele cassette in de vuilbak zullen kieperen. Zo’n milieubelastende aanpak is niet meer van deze tijd, en het zou Impossible tot eer strekken als ze een duurzame oplossing bedachten.

Met de B&W 2.0 Film mag Impossible zijn product met meer recht ‘instantfilm’ noemen; na een minuut heb je al een goede indruk van wat er op de foto staat. De film is eerder sepia dan zwart-wit. De kwaliteit is niet top te noemen, maar daar gaat het dan ook niet om.

[extern_gallery urls=”http://cdn.minoc.com/zd_images/2015/35/144501_02jakobkopie.jpg||http://cdn.minoc.com/zd_images/2015/35/144501_01viktorkopie.jpg||http://cdn.minoc.com/zd_images/2015/35/144501_03andreaskopie.jpg||http://cdn.minoc.com/zd_images/2015/35/144501_bw-600-generation-2.jpg” caption=”||||||”]