Verslag Sony World Photography Awards 2025: wereldbeelden in Londen

De Sony World Photography Awards is zonder twijfel een van de meest prestigieuze fotowedstrijden ter wereld. Wat deze competitie uniek maakt, is dat deelname volledig gratis is. In tegenstelling tot vele andere wedstrijden, waar deelnemers tegen betaling extra beelden kunnen inzenden en zo hun kansen vergroten, biedt Sony een gelijk speelveld voor iedereen, of je nu in Bangladesh woont of in Los Angeles.

Met in 2025, een totaal van 419.820 inzendingen uit 206 landen blijft deze wedstrijd een van de grootste in zijn soort. Dat onderstreept niet alleen de wereldwijde reputatie van het evenement, maar ook de impact ervan op de fotografie-industrie. Ze brengen elk jaar opnieuw de beelden en verhalen onder de aandacht die onze visuele cultuur beïnvloeden en inspireren, en tonen een wereldwijde blik op een medium in voortdurende evolutie. Binnen twee jaar zal het reeds de 20ste editie zijn en in 2008 waren er reeds 70.000 inzendingen en dit aantal groeit elk jaar.

Een onvergetelijke tweedaagse in Londen met Sony

Op 15 april vertrok ik vol enthousiasme met de trein richting Londen. Het tweedaagse evenement was tot in de puntjes verzorgd, werkelijk elk detail klopte. Alle lof voor Sony Europa, en in het bijzonder voor Kiki Van Bergen en Jaimy de Hon van Sony Benelux, die er alles aan deden om de volledige Benelux-delegatie een onvergetelijke ervaring te bezorgen.

Om deel te nemen aan de grote SWPA wedstrijd hoef je helemaal geen Sony-camera te gebruiken. Vorig jaar interviewde ik de Belg Kayin Luys, die toen werd uitgeroepen tot Student Photographer of the Year. Zijn bekroonde reeks maakte hij volledig met een analoge middenformaat camera. Dit jaar viel er helaas geen Belgische fotograaf in de prijzen.

De shortlist eerder online

Ruim vóór de bekendmaking van de winnaars op 16 april zette Sony de shortlist en genomineerde beelden al online. Wie toen al een kijkje nam, kon zich vergapen aan het uitzonderlijk hoge niveau van de inzendingen.

Zelf nam ik ruimschoots de tijd om voor mijn vertrek naar Londen door de foto’s te bladeren en ik keek enorm uit naar de expositie die elk jaar in het iconische Somerset House plaatsvindt. Een perfecte locatie om het werk van de finalisten van dichtbij te bewonderen met meer dan 300 fysieke afbeeldingen en honderden digitale beelden aangevuld met een speciale presentatie van Susan Meiselas.  

De tentoonstelling loopt van 17 april tot 5 mei en toont meer dan 300 foto’s van ruim 60 fotografen. Een ticket kost £17,50. Voor elke liefhebber van fotografie is dit een plek waar je moeiteloos uren kunt ronddwalen. De kracht van deze expo zit in haar diversiteit, niet alleen qua genres, maar ook geografisch. Beelden van over de hele wereld komen hier samen, alsof je door een levende encyclopedie van hedendaagse fotografie wandelt.

Een dag voor de officiële opening kregen alle genodigden, waaronder fotografen, Sony ambassadeurs, redacteurs van fotomagazines en andere professionals uit heel Europa,  al een bijzonder voorproefje: een live-interview met de winnaars én met niemand minder dan Susan Meiselas. Zij werd geëerd voor haar uitzonderlijke bijdrage aan de fotografie.

Sinds 2007 leidt Meiselas de Magnum Foundation, een organisatie die zich inzet voor meer diversiteit en innovatie binnen de documentaire fotografie. Haar visie op het medium raakt de kern: fotografie als middel om verhalen te vertellen. Getuige zijn van haar interview was dan ook een waar voorrecht.

In Somerset House is een indrukwekkende selectie van haar werk te zien, waaronder haar iconische reeks Carnival Strippers, die in 1976 als fotoboek werd uitgebracht. Tussen 1972 en 1975 documenteerde Meiselas het leven van vrouwen die striptease opvoerden op kermissen in kleine Amerikaanse stadjes. Ze volgde hen van stad tot stad en legde niet alleen de shows, maar ook het leven achter de schermen vast. Ze interviewde de danseressen, hun partners, organisatoren en zelfs de bezoekers. De zwart-witbeelden die ze maakte zijn krachtig, intiem en onherhaalbaar, ware tijdscapsules.

Tijdens de award show kreeg Meiselas een staande ovatie. Ze was duidelijk geraakt door de erkenning, een ontroerend moment dat de impact van haar werk nog maar eens onderstreepte.

Photographer of the Year 2025 is Zed Nelson

Bij het bekijken van de geselecteerde fotoreeksen springt één duidelijke rode draad eruit: de kracht van het documentaire beeld. Verwacht hier geen gelikte portretten met vijf flitsers, geen fashion shoots of commerciële productfotografie. Wat je wél krijgt, is een indrukwekkende diversiteit aan foto’s, genomen op allerlei plekken over de hele wereld.

De felbegeerde titel Photographer of the Year 2025 werd toegekend aan de gerenommeerde Britse fotograaf Zed Nelson voor zijn reeks The Anthropocene Illusion, ingediend in de categorie Wildlife & Nature. Het project is een diepgravende documentaire reeks die zich uitstrekt over zes jaar en vier continenten. Nelson onderzoekt de complexe, vaak tegenstrijdige relatie tussen mens en natuur.

Nelson krijgt een geldprijs van 25.000 dollar (USD), een selectie Sony Digital Imaging-apparatuur én de kans om extra werk te tonen tijdens de Sony World Photography Awards-tentoonstelling van 2026.

Het vertrekpunt van zijn werk is het concept van het Antropoceen: het huidige tijdperk waarin menselijke activiteiten de grootste impact hebben op de aarde en haar ecosystemen. In zijn foto’s legt Nelson vast hoe de mensheid probeert om te gaan met de gevolgen van die impact. Hij richt zich op door mensen gecreëerde omgevingen waarin we de natuur proberen te ervaren of ermee in contact komen. Denk aan safariparken, reservaten, luxe resorts, musea, dierentuinen en zogenaamd duurzame steden. Via deze ‘geconstrueerde natuur’ toont hij de dissonantie tussen ons verlangen naar verbinding met de natuur en de schade die we tegelijkertijd blijven aanrichten. Het resultaat is een bijzonder krachtige reeks, met een heldere en confronterende boodschap.

Een blik op het werk van de finalisten

Tijdens de tentoonstelling had ik helaas niet de gelegenheid om met alle winnaars uitgebreid in gesprek te gaan. Toch was het een genoegen om met enkele winnende fotografen een praatje te maken en over een aantal van hen vertel ik dan ook wat meer in dit verslag.

Hoewel er maar één grote winnaar is en slechts één winnaar per categorie, dreigen we soms het indrukwekkende werk van de andere finalisten over het hoofd te zien. Nog voor ik vertrok, raakte ik bijzonder gefascineerd door de reeks van de Britse fotograaf Tom Franks, die uiteindelijk de derde plaats behaalde in de categorie “Portret”. Zijn project rond de normalisering van vuurwapens in de Verenigde Staten bestaat uit krachtig belichte portretten, in de juiste setting, gemaakt op verschillende locaties in Prescott, Arizona.

Eén beeld in het bijzonder bleef me bij: een vrouw die haar zoontje op de linkerarm draagt en in haar rechterhand een revolver vasthoudt. Het beeld vat voor mij een schrijnende tegenstelling samen. Leven in de ene arm, en de mogelijkheid tot dood in de andere. Een treffende weergave van de Amerikaanse paradox.

Neem zeker een kijkje op de website met alle finalisten van 2025: de hele reeks van Tom is visueel sterk én inhoudelijk beklijvend.

Open photographer of the year is Olivier Unia

Voor mij sprong één beeld er met kop en schouders bovenuit: de foto van de Franse fotograaf Olivier Unia, verkozen tot Open Photographer of the Year. Olivier woont al 15 jaar in Marokko en diende één foto in, maar wat een pareltje.  Hij vertelde dat hij pas tijdens de coronaperiode begon met fotografie. Zijn verhaal raakte me, want ik herkende er een stukje van mijn eigen begin in: die pure passie en oog voor detail.

Voor zijn winnende beeld koos hij voor Tbourida La Chute, waarin hij het exacte moment vastlegde waarop een ruiter van zijn paard valt tijdens een Tbourida,  een traditionele Marokkaanse ruitershow. Bij zo’n show rijden ruiters in kleurrijke, traditionele kledij zij aan zij in een rechte lijn, gezeten op prachtig opgetuigde Arabisch-Berberse paarden. Op het hoogtepunt lossen ze tegelijk hun (vaak replica) musketten in een krachtig salvo. Dit ritueel symboliseert moed, militaire precisie en eenheid.

Olivier vertelde me dat hij aanvoelde dat één van de ruiters zou vallen. Hij bleef gefocust en legde precies het juiste moment vast: de fractie van een seconde waarop de ruiter de grond raakte.

Wanneer ik naar een foto kijk, analyseer ik die aan de hand van mijn eigen evaluatiemethode: het ICEN-principe. Het biedt een heldere structuur om zowel de inhoud als de technische uitvoering te beoordelen:

• I – Inhoud: Wat vertelt het beeld? Welke emoties roept het op?
• C – Compositie: Hoe is het beeld opgebouwd? Waar trekt de blik naartoe?
• E – Ervaring & techniek: Beheerst de fotograaf zijn materiaal en weet hij zijn visie te vertalen naar beeld?
• N – Nabewerking: Hoe ondersteunen kleur, contrast en afwerking het uiteindelijke resultaat?

Deze foto scoort op alle vlakken. Neem alleen al de compositie: je blik wordt automatisch naar de actie geleid naar de ruiters, het paard, en natuurlijk naar de vallende man. Voor een opname als deze heb je altijd een beetje geluk nodig, maar zonder de juiste camera-instellingen en ervaring lukt het simpelweg niet.

Hoeveel nabewerking er precies aan te pas kwam, blijft moeilijk in te schatten, volgens de maker zelf amper iets. Het contrast tussen de donkere figuren en de opspattende aarde tegen de zachte, stoffige achtergrond versterkt de dramatiek van het moment. Een ijzersterke foto die terecht de erkenning kreeg die hij verdient.

Het is belangrijk om te beseffen dat niet elk fotografisch genre dezelfde nadruk legt op de vier ICEN-pijlers. Bij een commerciële beautyshoot speelt nabewerking vaak een grotere rol dan bij een documentaire beeld. Toch blijven inhoud en compositie voor mij, en voor de meeste jury’s én toeschouwers de belangrijkste fundamenten van een sterk beeld.

Jeugdfotograaf van het jaar is Daniel Dian-Ji Wu

Ik had ook het plezier om met Daniel Dian-Ji Wu (Taiwan, 16 jaar) te spreken. Zijn vader stond trots naar zijn zoon te kijken, die een adembenemend beeld had geschoten in Venice Beach, Los Angeles. Het beeld toont een skateboarder die een perfecte truc uitvoert, prachtig vastgelegd tijdens het gouden uurtje.

Normaal gesproken trekt het meest belichte deel van een foto meteen de aandacht van de kijker, maar in dit geval is het precies andersom. De skater vormt een silhouet tegen de fel verlichte achtergrond. Toen ik Daniel vroeg welke lens hij had gebruikt voor deze foto, antwoordde hij glimlachend dat het de kitlens was die standaard bij de Sony A7-serie wordt geleverd. Dit laat zien dat het winnen van een fotowedstrijd niet afhangt van het materiaal, maar van de visie en het vakmanschap van de fotograaf.

Je ziet meteen dat Daniel al enige tijd met fotografie bezig is. Dit is geen gelukstreffer, maar het resultaat van zijn passie en zijn voortdurende streven om steeds betere foto’s te maken. Ik ben ervan overtuigd dat we nog veel van hem gaan zien, want hij is zonder twijfel een enorm talent. Op zestienjarige leeftijd zo’n foto maken is iets wat niet voor iedereen weggelegd is.

Ulana Switucha wint in de categorie Architectuur

Ik was oprecht blij toen Ulana Switucha met haar project The Tokyo Toilet de eerste prijs in de categorie Architectuur won. Ook met haar had ik een boeiend gesprek.

De inspiratie voor haar reeks kwam voort uit een langer lopend project rond hedendaagse architectuur in de metropoolregio Tokio. Op een bepaald moment trokken de openbare toiletten haar aandacht, en niet zonder reden: stuk voor stuk bleken het ware kunstwerken te zijn. Ulana besloot om van alle 17 toiletten zowel het interieur als het exterieur vast te leggen. Ze bevinden zich verspreid over de wijk Shibuya-ku, wat de reeks niet alleen visueel maar ook logistiek indrukwekkend maakt.

Om niemand te storen én om te profiteren van het zachte ochtendlicht, fotografeerde ze telkens in de vroege uurtjes. Ook de keuze voor zwart-wit was doordacht: Ulana wilde de reeks simpel en minimalistisch houden. En terecht, want in zwart-wit komen de vormen, lijnen en contrasten veel sterker tot hun recht. In kleur zou de reeks versnipperd overkomen, mede door de uiteenlopende architectuur en omgevingen.

Ze werkte de beelden bewust af met lichte gebouwen tegen een donkere achtergrond, waardoor de structuren echt naar voren komen en er een sterkere connectie ontstaat met de kijker. Een prachtig voorbeeld van hoe krachtig contrast kan zijn in architectuurfotografie.

Eén van de toiletten is zelfs volledig doorzichtig tot je de deur sluit, dan wordt het glas ondoorzichtig. Ingenieus én fascinerend.

Tony Binder wint in de categorie Documentaire

Ook met Tony had ik een kort maar boeiend gesprek. Met zijn reeks wilde hij tonen wat het betekent om op te groeien in de protestantse en katholieke wijken van Belfast, voor jongeren die geboren zijn na het vredesakkoord, maar die nog steeds leven met de erfenis van het conflict.

Al jarenlang documenteert hij het leven van deze generatie: jongeren die de oorlog zelf niet meemaakten, maar nog altijd de impact voelen van een verleden dat hun omgeving blijft tekenen. Niet alleen de fysieke barrières, zoals hekken en muren, houden de gemeenschappen gescheiden, ook de psychologische grenzen in de samenleving blijven hardnekkig aanwezig.

Tony vertelde me onder meer over een jonge man die aanvankelijk niets positiefs kon zeggen over de andere kant van Belfast. Een jaar later ontmoette hij hem opnieuw. Intussen had de jongen een relatie met een meisje van ‘de overkant’ én een baby van enkele maanden oud.
Hoe liefde toch soms bruggen weet te slaan waar woorden tekortschieten.

Hij koos bewust voor zwart-witbeelden om visuele eenheid te creëren. De foto’s zijn door de jaren heen gemaakt met verschillende camera’s. De contrastrijke, korrelige stijl past bovendien perfect bij het rauwe karakter van de reeks.

Seido Kino wint in de categorie Landschap

Eerlijk is eerlijk: toen ik de foto’s van Seido Kino voor het eerst zag, wist ik niet goed wat ik ervan moest denken. Ze spraken me niet meteen aan. Er ontbrak iets, of beter gezegd, ik kon de gelaagdheid van het werk in eerste instantie niet vatten.

Maar dat veranderde volledig toen ik de beelden in het echt zag, groot afgedrukt en tentoongesteld in Somerset House. Op dat formaat kwam alles tot leven. De subtiliteit, de opbouw en vooral het originele concept vielen op hun plaats. Seido combineert hedendaagse landschapsfotografie met archiefbeelden uit de periode 1940–1960. Door oude foto’s letterlijk in het landschap te integreren, alsof ze deel worden van het huidige beeld ontstaat een fascinerende dialoog tussen verleden en heden.

Met behulp van een tolk vertelde hij me dat hij deze oude foto’s kreeg van lokale bewoners. Ze toonden hem beelden van hun familie, hun dorp of hun straat uit lang vervlogen tijden. Geïntrigeerd begon Seido aan een zoektocht naar de precieze locaties waar deze foto’s ooit werden genomen. Hij stelde zich op exact dezelfde positie op als de oorspronkelijke fotograaf, en kadreerde het beeld met zorg.

Japan, het land van de camera’s, kent een rijke fotografische traditie. Zeker na 1945, toen het land een periode van intense economische groei doormaakte, groeide ook het aantal amateur- en professionele fotografen. Die nalatenschap is vandaag goud waard voor fotografen als Kino, die er nieuw leven in blazen.

Zijn werk herinnert ons aan de essentie van fotografie: het vastleggen van een moment dat nooit meer terugkomt. De volgende dag, het volgende seizoen alles verandert. Door verleden en heden te verenigen in één frame, maakt Seido Kino die vluchtigheid tastbaar én zichtbaar.

Rhiannon Adam wint in de categorie Creatief

Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Rhiannon Adam en legde een foto vast, waarbij ze op de achtergrond van de expositie te zien is, zowel in profiel als frontaal. Dit vormt een subtiele verwijzing naar haar dubbele rol als zowel fotografe als onderwerp.

In 2021 werd Rhiannon als enige vrouwelijke bemanningslid geselecteerd voor een geplande ruimtereis rond de maan. Uit miljoenen inzendingen koos de Japanse miljardair en kunstverzamelaar Yusaku Maezawa haar voor zijn ambitieuze kunstproject dearMoon, een missie waarbij kunstenaars zouden worden meegenomen op een vlucht rond de maan om hun ervaringen in creatief werk te vertalen.

Wat volgde was een intensieve voorbereiding van drie jaar. Rhiannon dompelde zich onder in de wereld van ruimtevaart, technologie en de menselijke psyche. Haar inzending toont een breed spectrum aan beelden: van het euforische moment in 2021 waarop ze vernam dat ze geselecteerd was, tot juni 2024, toen het hele project onverwacht werd afgeblazen. Yusaku trok zich terug, en voor de deelnemers betekende dat een abrupte terugkeer naar de realiteit, figuurlijk én letterlijk.

Ik heb haar persoonlijk niet geïnterviewd, maar toen ik haar hoorde spreken in Somerset House, voelde ik de teleurstelling en frustratie bijna fysiek. In haar werk vertaalt ze die emotie op een directe, confronterende manier. Eén van de opvallendste beelden toont haar met een opgestoken middelvinger tussen de maan en iets wat lijkt op metalen brokstukken, rauw, rebels, en symbolisch.

Rhiannon Adam verdient deze prijs zonder twijfel. Hopelijk verzacht deze erkenning een beetje de pijn van een droom die net niet uitkwam, en vormt het tegelijk een nieuwe start voor wat ongetwijfeld een bijzonder artistiek traject blijft.

Nicolás Garrido Huguet wint in de categorie milieu

Alquimia Textil is een samenwerkingsproject van fotograaf Nicolás Garrido Huguet en onderzoeker en modeontwerpster María Lucía Muñoz. Samen documenteren ze de traditionele verftechnieken van de ambachtslieden uit Pumaqwasin, in Chinchero (Cusco, Peru). Deze eeuwenoude methodes vereisen urenlang nauwkeurig werk en worden in de textielindustrie vaak onderschat of genegeerd.

Met het project willen ze niet alleen deze ambachtelijke praktijken zichtbaar maken, maar ook bijdragen aan het behoud ervan. Industriële verftechnieken dreigen de traditionele processen volledig te verdringen, terwijl klimaatverandering ook de planten aantast die essentieel zijn voor het verven.

Laura Pannack wint in de categorie Perspectieven

Wat voor ons vanzelfsprekend en alledaags is, zoals na school rustig naar huis wandelen, is in de Zuid-Afrikaanse wijk Cape Flats een stuk minder eenvoudig. In deze wijk, gelegen aan de rand van Kaapstad, hebben gewapende jeugdbendes een stevige greep op het dagelijks leven. Jongeren die daar opgroeien, moeten elke dag laveren tussen rivaliserende groepen die strijden om territorium. De weg van school naar huis is voor hen geen onbezorgde wandeling, maar een route vol alertheid en risico’s met de constante dreiging van geweld of zelfs een vuurgevecht.

De fotografe van dit project heeft die harde realiteit op een bijzonder genuanceerde manier weten vast te leggen. Met een oog voor detail en veel empathie toont ze niet alleen de angst en spanning waarmee deze jongeren leven, maar ook hun veerkracht, creativiteit en menselijkheid in moeilijke omstandigheden. Eén specifieke foto waarop enkele kinderen staan afgebeeld bleef me echt bij. De blik in hun ogen, de context waarin ze zich bevinden, en de subtiliteit waarmee het beeld is opgebouwd, maken het voor mij een van de krachtigste beelden uit de hele reeks van finalisten. Het vertelt een verhaal zonder woorden, en dat is precies wat sterke fotografie hoort te doen.

Winnaar in de categorie Portret: Gui Christ

M’Kumba is een lopend project van Gui Christ waarin de veerkracht van Afro-Braziliaanse gemeenschappen centraal staat, met bijzondere aandacht voor hun strijd tegen religieuze intolerantie. Gedurende meer dan drie eeuwen werden bijna vijf miljoen Afrikaanse mensen naar Brazilië gebracht, waar ze niet alleen hun vrijheid verloren, maar ook hun spirituele tradities zagen onderdrukt. Tot 1970 waren Afro-Braziliaanse religies zelfs strafbaar. Vandaag de dag durft, ondanks het feit dat 56 procent van de bevolking van Afrikaanse afkomst is, slechts 2 procent zich openlijk te identificeren met een Afro-religie, een gevolg van diepgewortelde angst voor discriminatie en geweld.

De reeks van Gui Christ is inhoudelijk krachtig en visueel sterk opgebouwd, met een rijke variatie aan beelden die meteen de aandacht trekken. Voor mij behoort deze reeks dan ook tot de meest overtuigende van alle winnaars. Toch viel me één specifieke foto uit de reeks op, genomen aan zee, die in dat geheel uit de toon viel. Hoewel het beeld fraai belicht is en zowel qua kleurgebruik als compositie sterk is opgebouwd, stoorde ik me aan het feit dat de horizon net niet waterpas staat. Daarnaast trekt een donkere vlek in de linkerbovenhoek onbedoeld de aandacht weg van het onderwerp. Persoonlijk zou ik hier een stukje wolk klonen. Hoewel dit detail wellicht niet voor iedereen storend is, vind ik het persoonlijk jammer dat een ‘net niet’ rechte horizon niet werd gecorrigeerd iets wat technisch gezien eenvoudig aan te passen is.

Toch blijft het een indrukwekkende reeks die uitnodigt tot traag kijken en oprechte bewondering oproept.

Chantal Pinzi wint in de categorie sport

Met meer dan 1,4 miljard inwoners is India het meest bevolkte land ter wereld en toch is skateboarden onder vrouwen er nog steeds een uitzonderlijk fenomeen. Deze reeks schetst een krachtig portret van vrouwen die, ondanks hardnekkige vooroordelen en regelrechte bedreigingen, in opstand komen en hun plaats opeisen.

Net zoals fotografen hun vak beheersen door vallen en opstaan, gebruiken deze jonge vrouwen het skateboard als hun middel tot expressie én verzet. Ze heroveren publieke ruimtes, weten soms zelfs gedwongen huwelijken te ontwijken, en verwerven dankzij hun vaardigheden niet alleen respect binnen hun gemeenschap, maar in sommige gevallen ook financiële onafhankelijkheid. Door hun voorbeeld geven ze andere meisjes de moed om te dromen, om hun eigen stem te vinden en om het patriarchale systeem op zijn grondvesten te doen daveren.

In een tijd waarin talloze fotografen naar India trekken om beelden te maken van mannen met lange baarden, kleurrijke gewaden en tulbanden, slaagt Chantal erin om iets zeldzaams en verfrissends te tonen.

Ik vind de reeks bijzonder krachtig. Niet alleen vanwege de technische en esthetische kwaliteiten, maar vooral omdat ze met deze beelden laat zien dat, zelfs in een land waar vrouwen vaak nog als tweederangsburgers worden beschouwd, een skateboard een onverwacht maar krachtig instrument van verandering kan zijn. Het is werk dat aanzet tot reflectie en gesprek en dat maakt het des te waardevoller.

Peter Franck wint in de categorie stilleven

De beelden tonen zorgvuldig opgebouwde ruimtes en objecten die lijken te wachten op menselijke aanwezigheid. Alles bevindt zich in een fragiel evenwicht, wat een gevoel van vertraging en afwachting oproept. Deze aanpak resulteert in een tijdloze sfeer en nodigt uit tot reflectie.

Franck benadert zijn werk met een bijna architectonische precisie: hij ordent elk element met oog voor balans en betekenis. Zijn collages ademen een surrealistische sfeer, waarin de grenzen tussen realiteit en verbeelding vervagen. De kijker wordt uitgenodigd om zijn eigen interpretatie te vormen binnen deze poëtische tussenwereld.

Besluit

Hoe de selectie precies verloopt uit 419.820 inzendingen blijft voor mij een raadsel, en hoe je uiteindelijk in de top 10 belandt, evenzeer. Ik weet niet welke parameters de jury hanteert voor de uiteindelijke keuze, en dat maakt het des te moeilijker om te begrijpen hoe de top 3 tot stand komt. Iedereen kijkt met een andere bril naar fotografie persoonlijke smaak en voorkeur spelen nu eenmaal een grote rol  wat het moeilijk maakt om tot een unanieme keuze te komen. Ik vermoed dan ook dat de uiteindelijke beslissing voor de top 3 niet over één nacht ijs is gegaan.

Zelf heb ik de tijd genomen om niet alleen de beelden van de finalisten, maar ook die van de shortlist grondig te bekijken. Wat een indrukwekkend niveau. Iedereen die uit die gigantische stapel geselecteerd werd, mag met recht trots zijn ook al krijgen ze misschien niet allemaal evenveel media-aandacht. Het is zeker de moeite waard om, net als ik, die beelden te ontdekken. Al is het maar om je te laten inspireren… en wie weet, misschien ben jij er in de editie van 2026 wel bij?